IBL
Herpes simplex jest otoczkowym wirusem DNA (o średnicy 150-200 nm) należącym do rodziny alfa-herpesviridae. Na podstawie różnic antygenowych, biochemicznych i biologicznych można go podzielić na dwa serotypy: HSV-1 i HSV-2. Człowiek jest jedynym znanym naturalnym żywicielem i źródłem wirusa.
HSV typu 1 zazwyczaj powoduje opryszczkę jamy ustnej, podczas gdy HSV typu 2 atakuje zwykle okolice narządów płciowych. Przez większość czasu HSV-1 i HSV-2 są nieaktywne, czyli „nieme” i nie powodują żadnych objawów, ale u niektórych zakażonych osób pojawiają się „ogniska” w postaci pęcherzy i wrzodów. Po zakażeniu wirusem HSV człowiek pozostaje zakażony przez całe życie.
Wirusy Herpes simplex należą do najczęstszych czynników zakaźnych człowieka, a każdy z typów HSV wydaje się być zdolny do zakażania podobnych miejsc ciała. Wysoki odsetek dorosłej populacji jest seropozytywny (ok. 90% HSV-1, w zależności od statusu socjoekonomicznego 10-30% HSV-2). Do pierwotnego zakażenia HSV-1 dochodzi zwykle we wczesnym dzieciństwie (od 6 do 18 miesiąca życia). HSV-2 zwykle daje łagodne objawy, a większość osób nie ma rozpoznanych objawów. Osobami z grupy ryzyka są dzieci z wrodzonym niedoborem limfocytów T oraz pacjenci z obniżoną odpornością z powodu infekcji (np. HIV), transplantacji lub terapii przeciwnowotworowej.